Współcześni gladiatorzy, czyli: Chipsów i transmisji!

Nietypowe to może dla kobiety, ale tak się składa, że lubię czasami obejrzeć mecz piłki nożnej. No, siatkówki też. Z tym, że na żywo, bo telewizja narzuca mi gdzie mam patrzeć, a tego nie lubię (bo jak mi się na przykład bramkarz podoba to nie chcę oglądać napastnika :) Panom wyjaśniam – to taki żarcik, bo jestem futbolowo wykształcona, nawet wiem, co to spalony!

Dygresja mi przydługa wyszła, przepraszam, już wracam do tematu.

Dziś prawie cała Polska zasiądzie przed telewizorami, żeby kibicować naszym piłkarzom. Na biednych chłopakach spoczywa wielka narodowa odpowiedzialność. Oczekiwania są olbrzymie i, jak to zwykle bywa w naszym kraju, ludziska będą kręcić nosem na wszystko, co nie będzie wygraną.

Ciekawe jest to, że w przypadku zwycięstwa staną się gwiazdami, narodowymi bohaterami. Przed hotelem powitają ich tłumy, dziewczęta będą mdlały, pijani panowie wykrzyczą swoją miłość. Od poniedziałku każdy chłopiec będzie chciał trenować piłkę nożną. Zawodnicy zostaną przyjęci przez premiera albo prezydenta. Wspaniale, ale…

Czy oni nagle się pojawili?

Nie, trenowali kilkanaście lat, wiele godzin każdego dnia. Pracowali na swój sukces ciężko. I teraz osiągnęli sukces. Należy im się – ktoś powie. Nie przeczę.

Przypominam tylko o „szczypiornistach”, siatkarzach (bo już ich gwiazda jakoś przyblakła), pływakach, skoczkach narciarskich i wielu innych, których tak niedawno naród nosił na rękach.

Miłość do nich nie jest już tak silna. Bo kibice szybko się nudzą. Bo dyscyplina nieważna, liczy się sukces, zwycięstwo. Kiedyś było wołanie: chleba i igrzysk! Dziś słychać: chipsów i transmisji ze zwycięstwa!

Walczcie chłopaki, a lud pokaże palec wzniesiony do góry. To wasza chwila, współcześni gladiatorzy! Kibice są bezlitośni. Przegrywasz – palec w dół.